cellphoneless..

heto ako ngayon, nag-iisa ahhhh,
naglalakbay sa gitna ng dilim hihim..
lagi na lang akong nadarapa ahhh..
ngunit heto, bumabangon pa din huhu..

tamang emote lang, (oo, alam ko jologs, pero bakit ba)
3 oras bago magXmas, nanakawan ako ng celepono,
so I have every right para magemote, (adik lang)
it’s been 9 years or 8 since I have experienced loosing my cellphone..
pers yir ako nang manakaw ung 3210 kong celepono,
tapos ngaun ulit, nyeteks namang buhay oh,
pang-asar, ipaalala ba, at sa gabi pa bago magpasko talaga,
how lucky can I get?

ansama ng loob ko,
masama talaga,
maiintindihan ko naman kung ung kumuha ng celepono ko
mukang gusgusing payatot na mukang 1 buwan nang hindi kumakain,
okay lang un sakin, ibibigay ko pa sa kanya
basta buhay ako at ibibigay nya ung sim card ko,
kaso,
huhu, (sniff, sniff)
ung kumuha ng celepono ko,
tatlong malalalaking mama, triple ng katawan ko
at mga kulang-kulang 6 footer tapos nakajaporms pa,
tapos ako, ang liit liit ko na ngang tao, 3 pa sila tapos malalaki pa,
asan ang katarungan dun?
asan?
asan?
kaya naman nilang magbanat ng buto kung gugustuhin nila
ichura nilang un, mga hinayupak sila,
hmp,
hmp,
asar talaga ako,
sabi ko sa sarili ko kahit bumili ako ng new celepono,
hindi ko pa din ipapamigay ung 3110 ko na un
mahal na mahal ko ung celepono ko na un
andami naming alaala together (tao?hehe)
kasama ko siya sa palawan,
sa intramuros,
sa baguio,
sa tacloban,
sa pulilan,
sa biak na bato,
sa bohol,
tsaka, un ung una kong celepono
na binili ko ng sarili kong sweldo.
pero ngaun,
aun,
wala na,
pinagpasasaan na ng mga nyeteks na magnanakaw,
kala nila,
may araw din sila,
may jinx na sila sa new year
imbis na guminhawa ung buhay nila,
lalong hihirap,
(uber bitter)
waahhhhhh
cellphoneless..
ako un..
nakakainis talaga,
salbahe sila,
tapos ung kunduktor at drayber nung bus na sasakyan ko dapat
keber lang,
wala silang malasakit sa pasahero,
salbahe sila,
hmmp,
salbahe talaga,
may araw din sila,
bitter? (OO, bitter na bitter ako)